Ik vind het helemaal niet gemakkelijk om iets kort en bondig over mezelf te schrijven, maar ik ga het zeker proberen.

Alles begon eigenlijk heel gewoon. Ik groeide op in het Noorden van Nederland en trouwde relatief jong en kreeg uiteindelijk vier kinderen.

Mijn kinderen groeiden op tot fijne kids. Na een aantal jaren ging ik weer werken en maakte relatief snel carrière, deed mijn HBO-studie naast mijn werk en maakte tijd voor de gezamenlijke passie, paardrijden, samen met mijn jongste dochter. In 2013 sloeg het noodlot toe. Mijn oudste dochter Kiki kreeg borstkanker. Alles leek ineens anders…alles werd ineens anders…niets klopte meer… Alles veranderde dus ook, zeker toen Kiki daadwerkelijk wegviel.

Vijf jaar heb ik hard doorgewerkt en geprobeerd telkens weer het licht te zien. In die tijd heb ik mijn coachingsopleiding gedaan. Ik merkte dat ik daar energie uit kreeg: Mensen weer te zien stralen!

Maar toen werd het donker… op een druilerige sombere dag in november 2018 kón ik niet meer. Een zware depressie, burn out…gewoon óp!

Eerst moest ik leren accepteren dat dit zo was en leren me hierbij neer te leggen. Ook dat dit iets was wat ik niet zelf kón doen. Anderhalf jaar heb ik geknokt met diverse soorten therapie. En wat heb ik veel gewandeld! Ik merkte dat wandelen mijn hoofd leegmaakte en ruimte maakte voor nieuwe gedachten en inzichten.

Vlak voordat Kiki insliep, zei ze tegen me dat het leven te mooi was om ongelukkig te zijn en dat ik daar mijn best voor moest doen. Mooi hè?! Mensen die weten dat het aardse bestaan ophoudt, zien altijd zo helder en zo scherp. Het probleem dat wij als mensen hebben is namelijk dat we DENKEN dat we tijd hebben. Maar inmiddels realiseer ik me dus ook dat het leven voorbij vliegt. Het is net alsof, naarmate ik ouder wordt, het steeds sneller gaat. 

En tegelijkertijd realiseer ik me ook dat ik zelf de piloot ben van deze belangrijke vlucht: mijn leven. Dus ik ben verder gaan zoeken naar waar ik energie uit kreeg. Mensen coachen was één en ook mensen fotograferen en daarmee trachten ze te laten zien hoe mooi ze zijn was een tweede. Zo kwam er licht aan het eind van de tunnel. 
Ik werd weer die Salamander. Mijn verloren staart (in deze metafoor) groeide weer aan en ik ging focussen op dat wat ik echt wilde en wat me echt blij maakte! 

Er is een mooie spreuk: “Life is what happens to you, while you’re busy making other plans”. Dus waarom uitstellen? Het leven is te kort om ongelukkig te zijn of dingen te doen die er niet écht toe doen.

Waarom het risico lopen dat je leven voorbij is en je nog zoveel had willen doen, maar dat het er niet van kwam? En hoe mooi is het dan om te ontdekken, dat het echt mogelijk is om je dromen waar te maken.

Ik word er heel gelukkig van en help jou graag op jouw zoektocht naar harmonie en geluk! Graag zie ik je voor een gratis intake om te kijken of wij samen deze reis kunnen gaan maken. Hoop je snel te zien!